Aristoteles, “İkinci Analitikler” ve “Metafizik” adlı eserlerinde ‘tümel anlam’ın pek çok şeye bizzat ve doğrudan yüklendiğini, “Ruh Üzerine” eserinde ise hayvan gibi genel anlamların var olmadığını, var olsa bile ikincil/sonradan bir anlam olduğunu belirtirken “Kategoriler”de ise hayvan cinsinin türlerden önce gelerek onları kurduğunu iddia eder. Bu bariz tutarsızlık Aleksander’ı “On the Metaphysics ve Quaestiones” adlı eserinde ‘tümel’i ve ‘tümel anlam’ı yeniden düşünmeye sevk etmiş ve tikellerden idrak edilen genel anlamların aklın düşünmesi esnasında var olduklarını, düşünmediğinde ise ortadan kalktıklarını ileri sürmüştür. Böylece Aleksander, Aristoteles’in ifadelerini daha müphem bir hale getirmiş ve orta çağlara büyük bir problem bırakmıştır. Günümüz Aleksander uzmanlarından Tweedale, Sharples ve Sirkel Aleksander’ın söylemlerini çözümlemeye çalışmışlar, ancak problemde son sözün söylenemeyeceğini itiraf etmişlerdir. Yalnız Tweedale problemin çözümü için İbn Sînâ’nın eserlerinin görülmesi gerektiğini ve çözümün orada bulunabileceğini söylemektedir. İbn Sînâ ilgili meseleyi süregelen büyük problemlerden birisi olarak görür ve “el-Burhân”, “el-Medhal” ve “el-İlâhiyyât”ta çözüm içerikleri önerir. el-Burhân’da hayvan tümelinin hangi anlamda kurucu unsur olabileceğini ve tekillerden önce gelebileceğini incelerken, diğer iki eserinde tümellerin önceliği ve sonralığını tartışmaya açar.

In his “Posterior Analytics” and “Metaphysics”, Aristotle states that ‘the universal meaning’ is by itself and directly predicated to many different objects, and in his “De Anima” that the general meanings such animal do not exist, or posterior if they exist, while he claims in his “Categories” that the animal, as a genus, comes before the kinds and constitutes them. This clear incoherency drives Alexander to reconsider ‘the universal’ and ‘the universal meaning’ in his “On the Metaphysics” and “Quaestiones” and claims that the general meanings apprehended from the particulars exists when the intellect understands them, but they are removed when the intellect does not think of them. Alexander, thus, makes the expressions of Aristotle more vague and leaves this huge problem to the medieval ages. Today’s experts of Aristotle, such as Tweedale, Sharples and Sirkel, attempt to analyze the expression of Alexander, but they admit they cannot say the final word. However, according to Tweedale, it is necessary to see Avicenna’s works to solve this problem. Avicenna regards this issue as one of the big problems and offers some content of solutions in his “al-Burhān”, “al-Madkhal” and “al-Ilāhiyyāt.” He examines in which sense the universal animal may be a constituent factor and comes before the particulars in al-Burhān while he brings the priority and posteriority of the universals up to for discussion in the other two works.