İslâm felsefesinde sudûra dayalı bir metafizik düşüncenin oluşmasında Aristoteles’e nispet edilen eserlerin önemli bir rolü olduğu kabul edilmektedir. Dahası Fârâbî ve İbn Sînâ’nın, Tanrıevren ilişkisi ve buna bağlı olarak oluşun nasıl meydana geldiğini sudûr teorisi ile izah ederken Plotinus’un Enneadlar’ından yararlandıkları gibi sahte-Aristocu eserlerden de yararlandıkları görülmektedir. Acaba sahte-Aristocu eserler olmasaydı söz konusu filozoflar sudûra dayalı bir metafizik anlayışı benimsemezler miydi? Bu makalede Fârâbî ve İbn Sînâ’nın Aristoteles felsefesinde olmayan sudûr teorisini benimsemiş olmalarını sadece sahte-Aristocu Usûlûcyâ Aristûtâlis ve el-Hayru’l-Mahz üzerinden izah etmenin doğru bir yaklaşım olmadığı, başka bazı dinamikler üzerinden sorgulanmaktadır.

It is widely accepted that works attributed to Aristotle played a significant role in the emergence of an emanationist metaphysical thought in Islamic philosophy. Moreover, it is seen that al-Fārābī and Ibn Sīnā benefited from pseudo-Aristotelian works besides benefiting from the Enneads of Plotinus while explaining the relation between God and the Universe and the existence on the basis of this relation through the theory of emanation. However, one wonders if there had been no pseudo-Aristotelian works in existence, wouldn’t philosophers espouse an emanationist metaphysics? In this article, it is attempted to question the approach of explaining al-Fārābī and Ibn Sīnā’s adoption of emanation theory, which doesn’t exist in Aristotelian philosophy, through pseudo-Aristotelian works such as Uthūlūjiyā Arisṭūṭālīs and al-Khayr al-Maḥḍ;

this questioning process will be carried out on some other dynamics.