Yrd.Doç.Dr. Mustafa ALICIa
Bu makale, XX. Asrın ikinci yarısından bu yana Roma Katolik Kilisesi ve Dünya Kiliseler Konseyi(WCC)’ne ait kaynaklardan yansıyan diyalog- misyon ilişkisini ortaya çıkarmayı amaçlar. Diyalog- misyon ilişkisi, genel olarak kiliselerin diğer din mensuplarıyla diyaloğlarında misyona kazandırdıkları sosyo-kültürel, teolojik ve felsefi düzlemlerdeki “yeni anlamlarla” ve yine bizzat diyaloğun, Hıristiyanlığın misyoner, evrensel ve normatif oluşunu tehdit eden meydan okumalarıyla kendini belirginleştirmektedir. Zira Hıristiyan misyonu, hala diyaloğun önündedir ve kiliselerin temel tavrıdır. Bu çalışmamız bu anlamda çağdaş Hıristiyan düşüncesinde diyaloğun misyo-politiğini tanımlamaya çabalamaktadır.
This article wishes to clear out the dialogue- mission relationship reflected from the sources of Roman Catholic Church and WCC after second half of XX th. century. Dialogue- mission relationship, in generally, makes itself well-appeared in “new meaningful paradigms” and “challenges of the normative characteristics of the religion”, which the churches has gained through the dialogues with the other religions in the socio-cultural, theological and philosophical levels so far. Yet, Christian mission is prior to the dialogue, and is the fundamental attitude of the churches. Our study, in a sense, tries to define the missio-politics of the interreligious dialogue in the contemporary Christian thinking.
