E.D. HIRSCH Çev.: Ramazan ERTÜRK**

**Yrd. Doç. Dr., Erciyes Üniversitesi. İlahiyat Fakültesi

H.G. Gadamer, Hakikat ve Metot adlı eserinde, 19.yy.'da Schleiermacher, Dilthey ve Betti gibi düşünürlerce geliştirilen metodolojik hermonotik geleneğini ciddî bir eleştiriye tâbi tutmakta ve bunun yerine, Heidegger'in radikal tarihselciliğine dayalı yeni bir hermonotik anlayışı sunmaktadır. Bu yeni hermonotiğin temel fikri şu şekilde özetlenebilir: Hiçbir metot, yorumlayanın kendi tarihselliğini aşamaz. Yani, anlama ve yorumlama, bir 'yeniden üretme' değil, bir 'üretme' eylemidir ve doğal olarak tarihsel ve dolayısıyla da izafîdir. Bu makalede, Amerikan hukuk profesörü E.D.Hirsch, Gadamer'in bu hermonotik anlayışının bir eleştirisini sunmaktadır. Hirsch, Gadamer'in radikal tarihselciliği kabulü ve kendine özgü 'önyargı' anlayışının, nasıl olup da anlamın belirsizliğine ve hatta buharlaşmasına neden olduğunu ortaya koymaktadır. Hirsch ayrıca, Gadamer'in bu problemi çözmek için ileri sürdüğü-gelenek, (yarı-)tekrar ve ufukların füzyonu gibi-normların nasıl yetersiz kaldıklarını ve hatta böyle yapmakla Gadamer'in nasıl kendisiyle çelişir durumlara düştüğünü gözler önüne serer.

In his Truth and Method, Gadamer severely criticizes the methodological tradition of hermeneutics developed by the nineteenth-century thinkers like Schleiermacher, Dilthey and Betti, and instead he presents a new notion of hermeneutics based principally on Heidegger's radical historicism. The gist of this new notion may be expressed as foltou/s: No method can transcend interpreter's ovvn historicity; that is, understanding (and also interpretation) is not a 're-produetion', but a 'produetion' and thereby naturally historical and relative to its conditions. In this article, E. D. Hirsch- the American professor of law-presents a critical examination of this nevv hermeneutics of Gadamer's. Hirsch shows how Gadamer's adaption of radical historicism and the concept of prejudice peculiar to him leads to indeterminacy of meaning. In addition, Hirsch displays how the norms like tradition, repetition and the fusion of horizons put forward by Gadamer are insufficient for solving this problem, and how Gadamer is driven into self-contradictions in admitting radical historicism together with an attempt to suggest some norms.