Talip TÜRCAN

Yrd.Doç. Dr., Süleyman Demirel O., İlahiyat Fakültesi

Sünnet. İslâm hukukunun temel kaynaklarından biridir. Bununla birlikte, onun büyük bir kısmını teşkil eden haber-i vâhidler subût yönüyle zannî nitelikte oldukları için içerdikleri hükümlerin meşruiyeti bakımından bilimsel inceleme yoluyla tamamen giderilemeyecek bir şüphe barındırırlar. Hadd cezaları ise, suçun subûtuna ilişkin herhangi bir şüphe bulunması halinde uygulanmazlar. Bu itibarla klasik dönem İslâm hukukçularından bir kısmı, Hz. Peygamber'e aidiyet açısından şüphe içermeleri sebebiyle haber-i vâhidlerin, şüphe bulunması halinde uygulanamayan hadd cezaları için bir meşruiyet kaynağı olamayacağını ileri sürmüşlerdir. Yaptığımız bu çalışmada İslâm hukuk biliminde azınlık görüşü olarak kalan bu yaklaşımın yeterli ve ikna edici dayanaklara sahip olmadığı sonucuna varılmıştır. Çünkü söz konusu yaklaşım, sorunu yanlış koymuş ve normatif meşruiyet ile yargısal subûtu ayırmakta başarısız olmuştur.

The Sunnah is, as a whole, the second primary source of the Islamic law. However, the attribution (isnâd) of the khabar wâhid that constitute the most of the Sunnah, to the Prophet is not definite. Nanıely, there is alvvays uncertainty (zann) in their authenticity. In otlıer words, their authentieity could not be provided by the scholary analysis absolutely. On the other hand, the hadd punishments are not also applied to the accused if there is any doubt in the certainty ot the crimes attributed to them. Therefore, some early Muslim jurists accepted that the khabar vvâhids have no authority for the legitimacy of the hadd punishments. Because, according to them, the eonceptual comprehension of the principle prescribing that the hadd punishments are not applied in spite of any doubt, also contaias the meaning of the attributive (isnâdî) uncertainty relating to the khabar vvâlıids. In the study, we concluded that this opinion belonging to the minority in the Islamic law has not enough and persuasive evidence. For that approach put the question wrongly and failed to distinguish between the normative legitimacy and the judicial certainty.