Vehhabîler, Süleyman Paşa'nın Sidon/Sayda’yı idaresinden önce Irak'ın güneyine saldırmıştı.

Şiilerin kutsal şehirlerini kontrol altına aldılar, her şeyi yakıp yıktılar. Ne Osmanlılar ne de valiler,

Vehhabîlerin bu ilerlemelerini durdurabildiler. Dahası Vehhabîler, Osmanlı hâkimiyetindeki

Mekke ve Medine gibi kutsal şehirleri de kontrol altına almışlardı. Bu nedenle hac güvenliğini

sağlamak ve iki şehri doğrudan kontrolüne almak Osmanlı Padişahı için bir zorunluluktu. Şam

valileri, Vehhabîlerin hâkimiyetine son vermede başarısız oldular; sonuç olarak Vehhabîler Şam-

'ın komşu bölgelerine kasıtlı olarak saldırdılar. Bu, Osmanlı Sultanlığı ve Şam valilerinin iktidarına

karşı açık bir meydan okuma olarak kabul edildi ve Yüce Bâbıali'yi, Şam valileri Abdullah Paşa

el-Azm ve Yusuf Kanj Paşa'yı görevden almaya zorladı. Daha sonra Osmanlı idaresi, Süleyman

Paşa’yı Şam ve Trablus valiliğine atadı.

The Wahhabis had attacked the south of Iraq before Suleiman pasha's rule of Sidon. They controlled their holy cities for Shiite Muslims, they destroyed everything. Neither the Ottomans nor the governors were able to stop the Wahhabis geographical expansion. Moreover, they controlled the holy cities of Hijaz such as Makkah and Madinah. Therefore, it was an obligation to the Ottoman Sultan to secure the safety of pilgrimage and to return the two cities to his direct control. The governors of Damascus failed in finishing off the Wahhabis dominance; consequently, the Wahhabis intentionally had attacked the neighboring areas of Damascus. This was considered a blunted challenge to the power of the Ottoman Sultanate and its governors of Damascus which forced the High Porte to depose the governors of Damascus Abdullah Pasha al-Azm and Yusuf Kanj Pasha and appointing Suleiman pasha as a governor of Damascus and Tripoli.